Bölüm 7: Matematik Dersinde Uyguladığım İlkeler

BABAM MANEVİ KATİLİM OLDU!!!

Bir köy okulunda okuyordum. 3. sınıftan itibaren dersi benim için sorun olmaya başlamıştı. Matematik dersinden problem çözümü Cuma günü öğleden sonraki derste yapılıyordu. Cuma günü benim için haftanın en sıkıcı günü haline gelmişti. Sınıfımızın mevcudu 30-35 kişi idi. Bu öğrencilerden 4-5 öğrencinin durumu sınıf düzeyindeydi. 4-5 öğrenci dışında Cuma günü benim gibi diğer öğrenciler içinde cehennem azabı oluyordu. Öğretmenimiz bize ev ödevleri veriyordu. Öğretmenimiz verdiği ödevler babamın çok işine yarıyordu.

Benim ev ödevlerimin sayesinde babamın matematiği çok gelişmişti. Ama bu ödevlerin bana hiç faydası olmuyordu. Çünkü benim problemlerimi babam çözüyor; benim çözmem için hiçbir fırsat tanımıyordu. Babamın matematik problemlerini benim çözmeme fırsat tanımaması benim matematik dersinde yaşadığım ezikliği daha da artırıyordu. Bunun acısını ve ezikliğini okul hayatı dışında da çok yaşadım. En basit işlemlerde bile kendime güvenemediğim için hesap makinesi kullanıyordum. Kendime güvenemediğim için de bu da çözüm değildi. Çünkü acaba işlemi yanlış mı yaptım diye tekrar tekrar kontrol ediyordum.

Bu da kafamı iyice karıştırıyordu. Bir ara yaptığım süt ticareti işinde bile kendime güvenemediğim için de hesaplarımı başkalarına yaptırmak veya kontrol ettirmek zorunda kalıyordum. Bu durum benim süt ticaretindeki başarımı engelliyor ve beni mutsuz ediyordu. En zoruma giden de ilkokulu bitirdikten sonra 10 yıl sonra Bursa’da çarşıda gezerken öğretmenime rastladım. Okul yıllarımda yaşadığım ezikliğin etkisiyle öğretmenime kendimi tanıtmaya cesaret edemedim..

Cesaretim olsa öğretmenimin yanına gidip‘‘öğretmenim ben sizin eski öğrencilerinizdenim’’ diye kendimi tanıtmayı çok isterdim. Fakat bir türlü o cesareti kendimde bulamadım. Bu durum beni vicdanen çok rahatsız etti.

RUMUZ: CUMA SENDROMU