Eğitim Masalları / Mavi Kelebek ve Balarısı

Bir varmış bir yokmuş. Mavi bir kelebek yaşarmış bir çiçek bahçesinde. Mavi Kelebeğin en iyi arkadaşı Balarısıymış. Bütün gün beraber uçarlarmış. Beraber konarlarmış çiçeklerin üzerine.

Mavi Kelebek bir sabah demiş ki, ”Hadi gel Balarısı, bahçenin dışına çıkalım. Bakalım nasılmış dışarısı?” Balarısı kabul etmemiş. “Burada mutluyum ben.” demiş. Israr etmiş Mavi Kelebek. “Ama dışarıyı çok merak ediyorum.” demiş. Kaşlarını çatmış Balarısı. “Annem dışarısının çok kötü bir yer olduğunu anlatır. Burada güvenliyiz.” demiş. “Ama dışarıyı da tanımalıyız. Yolculuklar da yapmalıyız” demiş Mavi Kelebek. Kızmış Balarısı. “Kendin git nereye gideceksen, ben yokum” demiş. Üzülmüş Mavi Kelebek. Arkadaşının da kendisiyle gelmesini istiyormuş. Ne olursa olsun çiçek bahçesinden çıkmaya kararlıymış. Balarısına küsmemiş. Anlıyormuş onu da. İçinden gelen sese kulak vermiş Mavi Kelebek. “Uç “ diyormuş o ses. Uçmuş Mavi Kelebek. Çıkmış dışarıya.

Uçtukça çok farklı olduğunu görüyormuş dünyanın. İnsanlar, apartmanlar, sokaklar, caddeler… Bazen de bahçeler, kırlar, ormanlar... Yaşadığı çiçek bahçesinden çok daha büyükmüş dünya. Şaşkınmış Mavi Kelebek. Ama mutluymuş da.

Birden nefes almakta zorlandığını hissetmiş. “Ne oluyor bana böyle?” diye düşünürken annesi canlanmış gözlerinde. “Aferin sana yavrum” demiş annesi. “Seni tebrik ederim” demiş. “Ben ne yaptım ki annecim? Niye tebrik ediyorsun beni?” diye sormuş Mavi Kelebek. Annesi yumuşacık sesiyle cevap vermiş. “Bizim ömrümüz kısacıktır yavrum. Ben, ailemizdeki bütün kelebekler hep senin doğduğun çiçek bahçesinde yaşadık. Hep o bahçede uçtuk. Hiçbirimiz dışarıya çıkamamıştık korkudan. Bunu bir tek sen başardın“ demiş. “Dışarıyı sevip sevmediğimi bilmiyorum” demiş Mavi Kelebek, “dışarısı çok karmaşık.” “Olsun” demiş annesi. “Biz dışarıyı merak ediyorduk sadece. Ama sen dışarıya çıkacak cesareti buldun kendinde. Gözlemleyebildin dışarıyı. Kıyaslayabilirsin çiçek bahçesiyle, çiçek bahçesinin dışındaki dünyayı.” Yaptığı yolculuk Mavi Kelebeği daha çok mutlu etmiş bu sözleri duyunca. Pişman olmamış hiç. Gerçi nefes almakta zorlanıyormuş hala. Annesine sormuş sebebini. “Bizim ömrümüz ne kadar ki yavrum?” demiş annesi. “Senin de ömrün bitiyor işte.. Ama sen dolu dolu yaşadın ömrünü. Sevinmelisin bunun için.”

Boğazı düğümlenmiş Mavi Kelebeğin. Çiçek bahçesini, en iyi arkadaşını, Balarısını düşünmüş. Annesi anlamış Mavi Kelebeğin buruklaştığını. “Sen şanslısın “ demiş ona. “Biz yollara düşemedik. Yeni yerler keşfedemedik senin gibi. Senin kadar coşkulu yaşayamadık. Özlem duyuyorsundur belki yaşadığın çiçek bahçesine ve arkadaşına. Özlemek de güzeldir yavrum.” demiş. Mavi Kelebeğin içi huzurla dolmuş. Son nefesini verecekken, Balarısı yetişmiş. “Ben de merak ediyordum dışarıyı, keşke seninle gelseydim” demiş. Mavi Kelebek ölüvermiş o anda. Balarısı ağlamış. Kanatlarına almış mavi kelebeği. Yaşadıkları çiçek bahçesine gömmüş onu. Demiş ki çiçek bahçesinde yaşayan arkadaşlarına, “ yaşadığımız sürece içimize sinen şeyleri yapalım. Kimseye zarar vermeden, zevk alarak yaşayalım hayatımızı.“

Balarısı ömrünün kalan kısmını mutluluklarla dolu yaşamış ve Mavi Kelebeği yüreğinden eksik etmemiş.

Ergür Altan